Nieuws / news: It is all about the missing data!!
25 september / September 25th: Het schilderij It is all about the missing data (2013) van de Peruaanse kunstenaar Blas Isasi* zoekt een nieuwe hangplek./ The painting It is all about the missing data (2013) by Peruvian artist Blas Isasi* is looking for a new display.
Na een elf jaar zoeken wij voor dit schilderij een nieuwe hangplek. / After an eleven-year loan, we, Foundation Proef me, are looking for a new display for this painting. It is all about the missing data meet driehonderdnegen bij honderddrieëntwintig centimeter op centimeter dik plexiglas plus vijf getekende voorstudies (tweeënveertig bij dertig cm) en was het prachtige resultaat van Blas Isasi zijn PAIR project**. / It is all about the missing data measures three hundred and nine by one hundred and twenty-three centimeters by centimeter thick plexiglass and (possibly) comes with five drawn preliminary studies (forty-two by thirty cm) and was the beautiful result of Blas Isasi his PAIR project**. Met het schilderij it is all about the missing data en de zes getekende voorstudies maakte Blas duidelijk dat het eigenlijk allemaal gaat om wat je niet ziet maar dat wat je niet ziet wel degelijk een grote invloed heeft op de leefomgeving. / With the painting It is all about the missing data and the six preliminary studies, Blas made it clear that it is actually all about what you don’t see, but that what you do not see does have a major influence on the living environment.
Voor het uitgebreide verhaal zie deze pagina / For the detailed story see this page
Misschien gaat onze voorkeur uit naar een instelling die zich bezighoudt met landschap en/of cultuur maar misschien weet jij ook een plek die misschien nog beter is? Het liefst zouden we zien dat dit plaats kan vinden op basis van huurkoop maar ook langjarige bruikleen is weer mogelijk. In goed overleg hebben we besloten dat eventuele inkomsten fifty-fifty ten goede komen van St Proef me en de kunstenaar Blas Isasi. / Perhaps we might prefer an institution that deals with landscape and/or culture, but perhaps you know a place that might be even better? We would prefer display on a hire-purchase agreement, but long-term loans are just as negotiable. After careful consultation, we decided that any income would go fifty-fifty to St Proef me and the artist Blas Isasi.
Heb je vragen of suggesties? proefme[at]landscapelabs.nl/ Do you have questions or suggestions? proefme[at]landscapelabs.nl
* Extra!!! New work by Blas Isasi can be seen in November in New Orleans: ‘He (Blas Isasi) is one of the artists participating in Prospect.6: the future is present, the harbinger is home, New Orleans´ triennale curated by Miranda Lash and Ebony G. Patterson. During his fellowship at Sam Fox School of Design & Visual Arts, Isasi will be working on The weight of a gaze (is to listen to the sound of a kilogram), a project that will culminate in a solo exhibition at the Saint Louis Art Museum’…
** De PAIR was een portable woon- en werkplek die van 2009-2019 op verschillende locaties in Nederland heeft gestaan vanwaaruit kunstenaars uit binnen- en buitenland projecten hebben gedaan. Sociaal geëngageerde projecten waarbij bewoners en de locatie betrokken raakten en hun kennis te deelden. / From 2009 until 2019 the PAIR was a portable residence that stood at various locations in the Netherlands, from which international artists did their projects. Socially committed projects in which residents and the location became involved and shared their knowledges.
6 augustus / August 6 2024: Met Didier Eribon zijn boek Terugkeer naar Reims als ruggensteun durf ik hardop te zeggen dat mijn afkomst, een lange historische lijn van mannen en vrouwen uit de landarbeiders klasse, een grote rol in mijn werk speelt. Diep weggestopte gevoelens van onderdanigheid, schaamte en financiële afhankelijkheid, met eeuwen van moeders die allen geregistreerd stonden als dagloners. Het moet toch ook daarom zijn dat ik me als een vis in het water voel in situaties waarin ik dit gespiegeld zie; bijvoorbeeld in Wales (Rrrrriot 2011, The Future Has A Past 2020), Rusland (about AIR’s 2012) en tegenwoordig in Noord Griekenland (Lollypop Station Dikaia 2023). / With Didier Eribon’s book Returning to Reims as a backing, I dare to say out loud that my origins; a long historical line of men and women from the labour class, played a major role in my work. Deeply buried feelings of submissiveness, shame and financial dependence, with centuries of mothers who were all registered as day laborers. That must be why I feel very much at home where I see this reflected; for example in Wales (Rrrrriot 2011, The Future Has A Past 2020), Russia (about AIR’s 2012) and currently in Northern Greece (Lollypop Station Dikaia 2023). In veel projecten ging ik in gesprek met juist oudere vrouwen over wat er nu werkelijk is gebeurd. ‘Herstory’ vanuit haar bejaardentehuis op Vlieland, in haar hotel in de Eden Valley in Wales en recent bij mijn stiefmoeder en haar vrouwen collectief GAIA in Noord Griekenland. / In many projects I have talked to older women about what really happened. ‘Herstory’ told from her retirement home on Vlieland, in her hotel in the Eden Valley in Wales and recently by my stepmother and her women led collective GAIA in Northern Greece.
Dus laten we, vanwege het mislukken van eerdere nieuwsupdates, eerst nog even doen alsof het eind mei is en ik werk aan mijn projecten als onderdeel van Reclaiming Space Residence georganiseerd door Co-Transpose in Noord Griekenland. Ik bevind me in Thracië[3], ergens op een oude zijderoute en ik denk na over ergens thuiskomen, economische relaties en leegstand en geniet van bijna verlaten werkplaatsen met uitstekend gereedschap. Ik bevind me aan de zuidkant van de rivier de Maritza, ten noorden ervan loopt de nieuwe zijderoute door het huidige Turkije en Bulgarije, daar doe ik soms boodschappen of ga naar een badhuis om grappend bevraagd te worden over mijn eventuele joods afkomst. / So, due to the failure of writing the previous newsitems, let’s pretend that it is the end of May and I am working in Greece as part of Reclaiming Space Residence organized by Co-Transpose. I am in Thrace3, somewhere on an former silk road and I think about ‘coming home’, economic relations and vacant buildings and enjoy almost abandoned workshops with excellent tools. I am on the south side of the Maritza River, north of it the new Silk Road runs through present-day Turkey and Bulgaria, where I go shopping or visit a bathhouse to be critically but jokingly asked about my possible Jewish origins. /
Hier aan de Griekse kant arriveren regelmatig migranten uit Afghanistan, Nigeria en Koerdistan. Een oudere vrouw in zo’n groep van migranten, op zoek naar veiligheid en onderdak, geef ik mijn regenjas. Later in Nederland werk ik samen met een Koerdische migrant die zeven keer die rivier daar is overgestoken; ze vertelt haar verhaal op een festival, ik geef wat suggesties voor haar presentatie./ Migrants from Afghanistan, Nigeria and Kurdistan regularly arrive here on the Greek side. I give my raincoat to an older woman ,in such a group of migrants looking for safety and shelter. Later in the Netherlands I work with a Kurdish migrant who has crossed that river seven times; she tells her story at a festival, I give some suggestions for her presentation. / De zijderoutes gaan over handel, de vluchtwegen gaan over conflicten. Soms passeert er een West Europese fietser onderweg naar China die zich ‘s weekends laat vergezellen door zijn vrouw. En bijna altijd wordt er lawaai gemaakt door oudere mannen met bosmaaiers. Ik ben hier nu vaak genoeg om inmiddels mijn eigen migratie te overwegen, hier waar de grens bestaat uit een rivier waar ik niet in mag vissen, waar ik mijn Turks Fruit plagerig deel met Griekse soldaten en mijn appels en regenkleding geef aan wereldburgers. / The silk routes are about trade, the escape routes are about conflict. Sometimes a Western European cyclist passes by on his way to China, at the weekends accompanied by his legal partner. And almost always there is noise made by older men with brush cutters. I have now been here often enough to consider my own migration, to where the border consists of a river that I am not allowed to fish in, where I teasingly share my Turkish Delight with the Greek soldiers and give my apples and rain gear to the citizens of the world.
Ik mag de werkplaats gebruiken van Michalis (een leeftijdsgenoot, vader van een Co-Transpose heldin en zwager van mijn zelfbenoemde stiefmoeder) voor het maken van tafels (van tafels) om de tafel te dekken voor een heuse The Table Is Set. Ik zaag tafels doormidden en verbind ze weer in een andere volgorde voor een fantastisch theatraal diner met als hoofdthema ‘zorg’. / I can use the workshop of Michalis (a peer, father of a Co-Transpose heroine and brother-in-law of my self-proclaimed stepmother) to make tables (from tables) to set the table for a real The Table Is Set. I saw tables in half and connect them in a different order for a fantastic theatrical dinner with ‘care’ as the main theme. /
Bij het diner zitten de oudere mannen ietwat ongemakkelijk te niksen terwijl de rest er voor iedereen een fantastische bijeenkomst van maken. Het diner is mijn persoonlijke bijdrage aan de werkperiode bij Co-Transpose. Ik houd van hun collectiviteit maar verlies me er soms ook nog wel eens in. Zij zijn voor mij zeer belangrijk aan het worden en het doet me denken aan de collectiviteit zoals ik die eerder heb ervaren in woon- en werkgemeenschappen. En The Table Is Set, in het leegstaande café van Dilofos, werd dankzij Eleni Tsompanidou van Co-Transpose, na mijn falen in Kroatië (zie de vorige nieuwsbrief), waarschijnlijk de meest burleske avond die ik mij kon toewensen. / At dinner, while the older men sit awkwardly, the rest of us make it a fantastic gathering for everyone. The dinner is my personal contribution to the working period at Co-Transpose. I love their collectivity but sometimes I do get lost in it. They are becoming very important to me and it reminds me of the collectivity I have experienced before in squats and workshops. And The Table Is Set, in the empty café of Dilofos, became probably the most burlesque evening I could wish for, thanks to Eleni Tsompanidou from Co-Transpose (after my failure in Croatia(see previous newsletter)).
Na de werkperiode met Co-Transpose zet ik mijn leven voort in het even verderop gelegen dorp Spileo. Daar is het dus waar ik ‘de schaduwen alleen nog maar langer zag worden’ toen ik vorig jaar meehielp in de keuken van het collectief GAIA die er ook een winkel runt. Zoï, de initiator van GAIA, gaf mij vorig jaar mijn Griekse naam Ermis en is nu inmiddels die eerder genoemde zelfbenoemde stiefmoeder. En hier in dit dorp is het waar ik ga werken aan mijn mouseío sýnchronon provlimáton /museum voor hedendaagse problemen. Museum en bushalte. Problemen? Mijn “vaste” onderdak is ingepikt door een groep studenten en de hond van dichter Stelios Nduranidis blijkt dood te zijn. Dat laatste doet me pijn en ik deel dit met de dichter wat hem aanzet tot het voordragen van een gedicht over het ouder worden. De klank van de Griekse taal draagt zijn woorden en ik lach weer./ After the work with Co-Transpose in Dikaia and Dilofos, I continue my life in the village of Spileo. Where last year I saw ‘the shadows only getting longer’ when I helped out in the kitchen of the GAIA collective. Zoï, the initiator of GAIA, gave me my Greek name Ermis last year and is now the aforementioned self-proclaimed stepmother. And here in this village it is where I will work on my mouseío sýnchronon provlimáton / museum for contemporary problems. Museum and bus stop. Problems? My “permanent” shelter has been taken by a group of students and poet Stelios Nduranidis’ dog turns out to be dead. The latter hurts really and I share this with the poet, which prompts him to recite a poem about growing older. The sound of the Greek language carries his words and I smile.
Het is een fantastische tijd waarin Zoï en ik praten over recepten, sociologie en mogelijke plannen voor de toekomst, ik moerbei-jam maak en bij zonsopgang rozenbladeren pluk voor de rozenjam, regelmatig meega naar Bulgarije voor wijn en geschiedenislessen, terwijl ik ook weet dat ik over enkele weken al in een AZC in Nederland een lunch ga maken voor een festival. ‘Ons einde kende geen ontwikkeling, maar alleen vluchtelingen’ lees ik in de introductie van een Bulgaars historisch kookboek. Dat raakt me. Die schaduwen waar ik het over had zijn inmiddels zo verdomde lang geworden en nog steeds gaat de zon hoger staan./ It’s a fantastic time in which Zoï and I talk about recipes, sociology and possible plans for the future, I make mulberry jam and at sunrise I pick rose leaves for the rose jam, Gos (husband of Zoi) regularly takes me to Bulgaria for wine and history lessons, while I also know that I In a few weeks I will be making lunch for a festival in a Refugee center in the Netherlands. “Our end had no development, but only refugees,” it says in the introduction to a Bulgarian historical cookbook. That affects me deeply. Those shadows I was talking about have become so damn long and the sun is still rising higher.
Dan is het ineens eind juni, ik ben bijna thuis en door de belevenissen onderweg ben ik echt moe geworden; met zoveel mensen gesproken en samengewerkt. Twee Britten willen me onderweg hun laatste blikjes bonen en zalm geven, omdat ze huiswaarts gaan, ik laat ze geworden, ik luister en kijk iedere dag mijn ogen uit; migratie is wat ik om me heen zie en ik geniet er met grote teugen van, ondanks dat we met elkaar in oorlog zijn en ik niet alles meer durf te zeggen. Maar ik zeg je: ik heb tafels doormidden gezaagd, een museum geopend in een bushalte, gekookt met Grieken, Koerden, Somaliër en Nigerianen, een performance gemaakt in Gent, gepraat en geschreven, gekookt en gevaren. Ik wil jullie graag op de hoogte houden maar weet even niet hoe? / Then all of a sudden it’s the end of June, I’m almost home and the experiences along the way have made me really tired; I talked and worked with so many people. Two British people want to give me their last cans of beans and salmon on the way, because they are going home, I leave them to it, as every day I listen and perceive; migration is what I see and I enjoy it immensely, even though we are at war with each other and I feel I no longer dare to say everything. But I tell you: I sawed tables in half, opened a museum in a bus stop, cooked with Greeks, Kurds, Somalis and Nigerians, made a performance in Ghent, talked and wrote, cooked and sailed. And I would like to keep you informed, but I don’t know how?
En nu is het werkelijk al augustus. Ik was op plekken waar niemand mee zal doen met welke revolutie dan ook als er niet gedanst mag worden! Dat vind ik prachtig. Net als dat ik in Noord Griekenland het woord chorografie niet hoef uit te leggen. Nee, niet choreografie, maar chorografie: het in kaart brengen van routes en wegen in de πηλός (klei) waarop je woont en daarbij overdrijven wat belangrijk is zoals de μούρο (Moerbei) schuin achter het nog te realiseren café en de zwartgeblakerde koelkast van de Bulgaar. Dat is waar Zoë en anderen met me over spraken. / And now it is August. I was in places where no one will join any revolution if there is no dancing! I am in full support of that idea. Just like I don’t have to explain the word chorography in Northern Greece. No, not choreography, but chorography: mapping routes and roads in the πηλός (clay) on which you live and exaggerating what is important, such as the μούρο (mulberry) growing diagonally behind the soon to be opened café and the blackened refrigerator of the Bulgarian. That’s what Zoï and others talked to me about. / We begonnen soms bij het conflict met de Turken in 1912 of zelfs nog langer geleden en een verloren gewaande wens om sociologie te studeren, of een kleine geschiedenis van de zijde route in een leeglopend dorp, over gastronomie, migratie en gemengde huwelijken. Er kwam nog een plattegrond boven water die we zeer groot hebben laten afdrukken om alle anderen de kans te geven mee te werken aan een grote chorografische tekening van mensen, recepten, potscherven, gedichten, tafels en fruitbomen. En er kwam dus echt een tijdelijke opening van mijn museum voor hedendaagse problemen waarbij Stelios natuurlijk een gedicht voordroeg. / Sometimes we kick off discussing the conflict with the Turks in 1912 or an event even longer ago, Zoï’s long-lost desire to study sociology, or a short history of the silk route in an empty village, gastronomy, migration and mixed marriages. A map surfaced, which we printed very large to give everyone else the opportunity to collaborate on a large chorographic drawing of people, recipes, pottery sherds, poems, tables and fruit trees. And so finally there really was a temporary opening of my museum for contemporary problems, at which Stelios Nduranidis recited a poem. /
Alles wat er gezegd werd had zich opgestapeld in mijn hoofd. En in de bus zaten nog meer kookboeken en poëziebundels met boodschappen erin voor Ermis, zakken kouskous en oupo, nieuwe stukken stof voor mijn grote Europese tafellaken, potten rozenbladjam en moerbeigelei. Ik werd mijn eigen reizende bibliotheek van eten en stoffen. Ben ik werkelijk thuis gearriveerd of ben ik al weer onderweg? Hoe schrijf gezamenlijk een boek over grensoverschrijdende recepten met migranten en Griekse koks? Geef ik de dichter en zijn hond een plek in het museum? Wat te doen met een landkaart vol met alles wat er groeit en bloeit maar met te weinig mensen erop die er nog van kunnen eten? Hoe blijft iedereen gezond? Ja, ook jij Gos (man van Zoï). / Everything that was said had piled up in my head. And my van became the storage space for even more cookbooks and poetry collections holding messages for Ermis, bags of couscous and oupo, newly donated pieces of fabric for my large European tablecloth, jars of rose jam and mulberry jelly. We became a traveling library of food and fabrics. Did I really arrive home or am I already on my way again? How to jointly write a book about cross-border recipes with migrants and Greek chefs? Do I give the poet and his dog a place in the museum? What to do with a map full of everything that grows and blooms, but with too few people on it who can consume it? How does everyone stay healthy? “Yes, you too Gos!”.
Ik weet dat ik op zoek ben naar een antwoord dat eetbaar en leesbaar is en dat verbind. En dat dit gefinancierd moet gaan worden. Jullie blijven vast van mij horen. Mogelijk over de suggestie van aanschaf van maalplaatsen[4] in een budgetneutrale onderneming voor een internationaal receptenboek en een museum voor hedendaagse problemen. Uiteindelijk hoop ik je een keer aan tafel aan te treffen. / I sense I’m looking for an answer that is edible, readable and connects. And it needs to be financed beforehand. You therefore will definitely continue to hear from me. Possibly about you purchasing a meal spot in a budget-neutral undertaking for an international recipe book and a museum for contemporary problems. Of course, eventually I hope to see you at the table is set one day.
[1] Wie SCHRIJFT die BLIJFT! Alle soorten Kantoor- en Winkelboeken, evenals Nota’s, Kwitantiën, Rekeningen, Postpapier, Enveloppen en verdere Schrijfbehoeften vindt men in alle mogelijke soorten bij G. L. BROUWER. (advertentie in De Maasbode, 17/02/1909) / Whoever WRITES stays in SIGHT! All types of office and shop books, as well as notes, receipts, invoices, stationery, envelopes and other stationery can be found in all possible types at G. L. BROUWER. (advertisement in De Maasbode, 17/02/1909)
[2] Ongelijkheid tussen welvarende centrale gebieden en minder welvarende gebieden in de zogenaamde periferie, Bettina Bock, Leegte en Ruimte, RUG, 2016 / Inequality between prosperous central areas and less prosperous areas in the so-called periphery, Bettina Bock, Leegte en Ruimte, RUG, 2016
[3] Thracië is de meest noordoostelijk gelegen regio van het land, deels grenzend aan Bulgarije en deels aan Turkije. Er is weinig industrie, de meeste inwoners leven van landbouw en het toerisme begon er pas de laatste jaren op gang te komen (bron: wiki). / Thrace is the northeasternmost region of the country, partly bordering Bulgaria and partly Turkey. There is little industry, most residents live from agriculture and tourism only started in recent years (source: wiki).
[4] Een maalplaats is de financiering van ‘een stoel aan tafel’ zonder aanspraak op de stoel te kunnen maken. Een maalplaats gaat mogelijk achtenveertig euro per stuk kosten (dit kan natuurlijk ook met een automatische incasseer van vier euro per maand!) waarmee je figuurlijk ‘disgenoot’ wordt van een project. Met jou maalplaats financiert Stichting Proef me dan het onderzoek en de reis, terwijl ik repeteer met anderen aan de theatrale performances, verder naai aan het Europese tafellaken en kook met anderen. Het idee is dat als jij iets voor mij doet ik evenredig iets voor iemand anders zal doen. / A meal spot is the fee for ‘a seat at the table’ without being able to lay claim to the seat. Meal spots might cost fortyeight euros each (this is of course also possible with a direct debit of four euros per month!), which figuratively speaking makes you a ‘table companion’ of a project. With your maalplaats, the Proef Me Foundation finances the research and the travel, while I rehearse with others for the theatrical performances, continue sewing the European tablecloth and cook with others. The idea is that if you do something for us, we will proportionally do something for someone else.
6 mei 2024 / May 6 2024: Ik waarschuw je alvast, een maand onderweg is lang en zo dus ook dit bericht, voorzien van een afbeelding waar ik de nachten doorbracht onderweg en een link naar meer foto’s. En inderdaad, de schaduwen worden ook als maar langer, ook als de zon hoog staat. Zo dacht ik er over in november vorig jaar tijdens A Little Odyssey en ik vind nu vele bevestigingen nu ik weer hier ben in Dikea. / I am warn you in advance; a month on the road is a long time and so is this message that includes an image of where I spent the nights and a link to more photos. As it turns out indeed keep getting the shadows longer, even when the sun is rising. That’s how I saw it in November during A Little Odyssey and I find many confirmations now that I’m back here in Dikea.
Lange schaduwen van geschiedenissen die nu plaatsvinden; en met liefde geef ik een appel aan een jonge vluchteling die met een groep van zo’n twintig, enkele honderden meters van de grens met Turkije, staat te schuilen bij de kerk van het dorp Dilofos. Zijn prachtige open gezicht dat druipt van de regen herkent me en ik herken hem want onze antennes doen het prima. Dat gevoel biedt ons beiden even heel kort een connectie die snel verstoort wordt door twee soldaten. / Long shadows of histories are happening; and with love I give an apple to a young refugee who is sheltering with a group of about twenty, a few hundred meters from the border with Turkey, at the church entrance in Dilofos. His beautiful open face dripping with rain sees me and I recognize him because our minds are working fine. That feeling offers us both a brief connection that is quickly disrupted by two soldiers.
Tot nu toe doet de bus uitstekend zijn werk. De lampjes op het dashboard worden wel eens gebruikt door de goden om Ermis en mijzelf te laten weten wat de juiste weg is. Kalm en inmiddels overtuigd van hun kracht laat ik het gebeuren. Ermis en ik komen nergens zonder hulp. Daarbij ook dank aan het Opel Service Station in Karlovac (Kroatië) waar de lampjes weer werden uitgezet. De reparatie was slechts mentaal: Ermis gaat terug naar Griekenland! / So far the bus is doing a great job. The dashboard lights are sometimes used by the gods to let Ermis and myself know what the right way is. Calmly and convinced of their power, I let it happen. Ermis and I never get anywhere without help. Also thanks to the Opel Service Station in Karlovac (Croatia) where the lights were turned off again. The repair was only emotional: Ermis goes back to Greece!
Maar eerst ging de reis richting Kroatië om te kijken wat ik daar ga spelen eind mei op het CRES Fringe Festival. / But first the trip went to Croatia to see what I was going to perform on the CRES Fringe Festival. Bijna als toen ik in de afgelopen winter de laatste bocht nam om het eiland Ithakia in zicht te krijgen tijdens de Odyssey kreeg ik nu al voor het betreden van het eiland Cres ook weer bericht. Toen was het een telefoontje, dit keer een simpele waarschuwing. Bij het draaien van een zoveelste bocht kreeg ik zicht op de Adriatische zee en het eiland Cres en nu gingen de lampjes op het dashboard branden. Of ik even wilde stoppen vanwege een ernstig motorprobleem. “Stop! Ik waarschuw je! Kijk me aan!” Ik had moeite te begrijpen waarom. / Almost like when I took the last turn last winter to get the island of Ithakia in sight during the Odyssey, I now received a message again. Then it was a phone call, this time a simple warning. As I turned a bend I got a view of the Adriatic Sea and the island of Cres and this time the lights on the dashboard came on. Whether I wanted to stop for a moment because of a serious engine problem. “Stop! I am warning you! Look at me!” I struggled to understand why. Eerst dacht ik dat het om de auto ging maar dat was niet zo. Waar ging ik naar toe? Een burleske voorstelling maken als kermisattractie? Overdrijven van wat er al is? Wat moet er in mijn geval nog overdreven worden? Ik negeerde de lampjes en dus de vragen en nam de boot naar het eiland Cres om enkele dagen later teleurgesteld het eiland weer te verlaten. De goden waarschuwden maar ik ging toch, ik vluchtte voorwaarts en reed zo een Lalaland binnen. / At first I thought it was about the car, but it wasn’t. Where was I going? Create a burlesque performance as a fairground attraction? Exaggerating what is already there? What else needs to be exaggerated in my case? I ignored the lights and therefore the questions and took the boat to the island of Cres only to leave the island a few days later disappointed. The gods warned me, but I went anyway, I fled forward and entered a Lalaland.
De situatie in Kroatië was hoogst onveilig voor mijn manier van werken ook al heb ik best wat lef om zelf een context te scheppen, het ontbrak aan zorg en meer woorden zijn eigenlijk niet nodig maar vinden toch wel hun weg in dit verhaal. De verkenning aldaar mislukte en de samenwerking werd eenzijdig door mij opgezegd. / The situation on the island was highly unsafe for my way of working, even though I had quite a bit of courage to create a context myself, there was a lack of care and more words are not actually necessary, but they still find their way into this story. The exploration failed and I unilaterally terminated the collaboration.
Zoals ik het de organisatie van het festival heb medegedeeld: ‘ik wil me niet verschuilen of verantwoorden, mijn pad is een ander pad dat ik blijf volgen dus ga ik weer verder’. Het is intussen wel fijn om beter te worden in het falen. Om te schitteren moet je mislukken. ‘I did it my way’ kwam onderweg nog in me op terwijl ik door de sneeuw reed maar dit was nadat de lampjes van de goden me alles al hadden verklapt. Ik laat het over aan deze gebeurtenissen en de rest is ‘pomalo’! (een Kroatische uitdrukking die aangeeft dat elk proces in stappen verloopt en de reis het eigenlijke doel is.) / As I told the organization of the festival: ‘I don’t want to hide or justify myself, my path is a different path that I continue follow so I will continue’. In the meantime, it’s nice to get better at failing. To shine you must fail. “I did it my way” came to mind while driving through the snow, but this was after the lights of the gods had already told me everything. I leave it to these events and the rest is ‘pomalo’! (a Croatian expression that indicates that every process takes place in steps and the journey is the actual goal.)
Toen ik het eiland had verlaten reed ik enigszins doelloos landinwaarts en belandde ver van alles ergens in de bergen in een verlaten tv-set van een western. Echt! Ik kijk er rond en besluit te overnachten. Het is koud en toch kwamen er nog andere bezoekers: een Italiaans stel arriveert en de man loopt door het dorp en fluit vrolijk melodieën van Ennio Morricone. Is het de bedoeling om nog eenmaal terug in de tijd te gaan om iets te herstellen? Weer een ‘er was eens’? De volgende ochtend word ik wakker in twintig centimeter sneeuw en ben de vrachtauto met boomstammen die passeert dankbaar dat ie aangeeft waar de weg gebleven is. “Weet je nu wie we zijn?” Nog 1 keer vertellen de lampjes me wie ze zijn. “Stop waar we je brengen en kijk!” Ik rij door naar zomaar een parkeerplaats in de stad Karlovac en blijk recht achter een Opel service station te staan. De lampjes worden voor dertig euro uitgezet en ik kom tot rust. / After I left the island I drove somewhat aimlessly inland and ended up far from everything somewhere in the mountains in an abandoned TV set of a western. Real! I look around and decide to spend the night. It is cold and yet other visitors came: an Italian couple arrives and the man walks through the village happily whistling melodies by Ennio Morricone. Is it the intention to go back in time one more time to restore something? Another ‘once upon a time’? The next morning I wake up in twenty centimeters of snow and am grateful to the truck with logs that passes by for showing where the road has gone. “Do you know who we are now?” One more time the lights tell me who they are. “Stop where we take you and look!” I drive on to a random parking lot in the city of Karlovac and appear to be standing right behind an Opel service station. The lights are turned off for thirty euros and I relax.
“We zijn in je systeem gekomen omdat je het toeliet, Ermis” zeiden de goden. “Omdat Mercurius het zou begrijpen” had mijn naamgeefster gezegd. En de schaduwen worden als maar langer. Ermis is back! Oftewel ik ga verder richting Griekenland via Zagreb waar ik een collega oppik voor de verdere reis. In Zagreb ga ik niet naar het Museum van verbroken relaties (link), dat is me wat te pijnlijk. Wel zette het me aan het denken. / “We entered your system because you allowed it, Ermis,” said the gods. “Because Mercury would understand,” my namesake had said. And the shadows keep getting longer. Ermis is back! In other words, I will continue towards Greece via Zagreb where I will pick up a colleague for the onward journey. In Zagreb I don’t visit to the Museum of Broken Relationships (link), that is a bit too painful for me. It did however made me think.
Inmiddels heb ik een Centrum voor heling opgericht waar ik een deel van mijn tijd hier aan besteed. ‘The crisis in care cannot be solved by transformations in ownership alone’ (Owning the future, Butler & Lawrence, Verso, 2022). Een museum van verbroken relaties of een bibliotheek van eten en stoffen waar een giraf, twee ezels en ik een rol in spelen? / I have now founded a Center for Healing where I spend part of my time. ‘The crisis in care cannot be solved by transformations in ownership alone’ (Owning the future, Butler & Lawrence, Verso, 2022). A museum of broken relationships or a library of food and substances in which a giraffe, two donkeys and I play a role? Er was eens een tijd waarin we nog uit de heup schoten met onnodig rake opmerkingen, waar een vrouw in bikini een kettingzaag aanprees maar nooit naast een naakte man die make-up verkocht. Er is nu zelfs iemand, mijn meerijder, die droomt over een vliegend tapijt, eigenlijk de deken die ik onderweg in Belgrado uit de vuilnis had gevist, waar ik voorzien van masker en giraf op rondvlieg. Ikzelf spreek ervoer met een ezel die naast mijn auto staat te wachten op zijn wandeling door een dorp. Een goed gesprek en we delen een wortel. / There was once a time when we shot from the hip with unnecessarily loaded comments, where a woman in a bikini promoted a chainsaw, but never next to a naked man selling makeup. There is now even someone, my companion, who dreams about a flying carpet, actually the blanket that I fished out of the garbage on the way in Belgrade, on which I fly around with a mask and a giraffe. I myself speak about it with a donkey who is standing next to my car on his walk through a village. A good conversation and we share a carrot.
Nogmaals welkom daar waar de schaduwen alleen nog maar langer worden ondanks het rijzen van de zon. Hier is het waar ik thuiskom, waar Gaia de stiefmoeder wordt van Ermis en waar ik dus een centrum voor heling begin. Ik begin met een filmvertoning zonder daadwerkelijk de film te vertonen en enige inspirerende praatjes alvorens te gaan werken aan een door zonlicht aangedreven platform dat zich over de rails van Dikea naar het eerder genoemde dorp Dilofos kan begeven, het dorp waar je koffie kunt drinken uit kopjes met beentjes en wieltjes. Ik ga ook twee tafels doormidden zagen./ Welcome again to where the shadows lenghten despite the rising of the sun. This is where I come home to, where Gaia becomes Ermis’s stepmother and thus where I start a healing center. I start with a film screening without actually showing the film and some inspirational talks before starting work on a sunlight-powered platform that can travel over the rails from Dikea to the aforementioned village of Dilofos, the village where you can drink coffee from cups with legs and wheels. I’m also going to saw two tables in half.
Het was nog eenmaal Pasen en nu komt het echte werk. Geen wonder dat de regisseur Lanthimos een Griek is. Nu ik niet in Kroatië ga spelen heb ik wat meer tijd om te werken in de keuken in Spileo wat iedereen goed uitkomt omdat er studenten langskomen van enkele universiteiten. Jullie blijven van mij horen omdat jullie zo lief zijn maar verwacht niet teveel van me / It was Easter once again and now comes the real work. No wonder the director Lanthimos is Greek. Now that I won’t be playing in Croatia, I have a little more time to work in the kitchen in Spileo, which suits everyone because students from some universities are coming over. You keep hearing from me because you are so sweet, but don’t expect too much from me.
Henry / Ermis
PS ondertussen in Nederland vanuit o.a. mijn eigen huis: https://www.stichtingwep.nl/speculating-through-speculaas/ / Meanwhile in my hometown in the Netherlands, even from my own house: https://www.stichtingwep.nl/speculating-through-speculaas/
17 april 2024: De schaduwen worden als maar langer, ook als de zon hoog staat. LSD is niet de oorzaak hiervan want ik zie het zonder ook. Morgen ga ik weer op pad en zal onderweg hier vast meer van vertellen. / The shadows keep getting longer, even when the sun is high. LSD is not the cause of this because I see it without as well. Tomorrow I’m going travelling again and will probably tell you more about this along the way.
Dankzij de fantastische praktische hulp van een geweldige Jesse Benne is de bus in orde. Dus eerst maar eens richting Kroatië om te kijken wat ik daar ga spelen eind mei op het CRES Fringe Festival. Na die verkenning pik ik iemand op in Zagreb om door te reizen naar Griekenland. Onderweg gaan we eetbare planten verzamelen, ik neem de geluiden om van de omgeving waarin we ze vinden. En dan dus vier fijne weken met Co-Transpose in Noord Griekenland. / Thanks to the fantastic practical help of a great Jesse Benne, the bus is in order. So let’s first head to Croatia to see what I will perform there at the end of May at the CRES Fringe Festival. After that exploration I pick up someone in Zagreb to travel to Greece. Along the way we will collect edible plants and I will record the sounds of the environment in which we find them. And then four wonderful weeks with Co-Transpose in residence in Northern Greece.
Wat ik in Kroatië ga doen is nog een beetje onzeker. Het idee is om een lokale versie van The Table Is Set te maken maar de lokale politiek noopt ons om een slag om de arm te nemen. Zo makkelijk is het niet om in verkiezingstijd ruimte te scheppen voor een festival waarin inclusie op de voorgrond treedt. Ik zal me gedragen maar ook luisteren naar de teksten van Pussy Riot. / What I will do in Croatia is still a bit uncertain. The idea is to make a local version of The Table Is Set, but local politics forces us to take a leap of faith. It is not that easy to create space during election times for a festival in which inclusion comes to the fore. I will behave but also listen to Pussy Riot’s lyrics.
Mijn roze bivakmuts gaat niet mee want die heb ik geschonken aan Maria Alyokhina, schrijver van Riot Days. Ik heb wel een plannetje voor de start van een bibliotheek van mensen, gerechten en stoffen! / My pink balaclava won’t come with me because I donated it to Maria Alyokhina, writer of Riot Days. I do have a plan for starting a library of people, food and fabrics!
O ja, ook nog even over de TAIR daarginds in Griekenland. De Little Owl van Marike en Clara waar de TAIR is terecht gekomen gaat thematisch de bodem onderzoeken. Zo stond het in hun nieuwsbrief. Mocht je als kunstenaar geïnteresseerd zijn dan ben je welkom voor twee tot zes weken. Schrijf ze maar een mailtje: coucou{at}littleowl.farm / Before I forget: Marike and Clara’s Little Owl, where the TAIR ended up, will thematically investigate the soil. That’s what it said in their wonderful newsletter. If you are interested as an artist, you are welcome for two to six weeks. Just write them an email: coucou{at}littleowl.farm!
Begin juni hoop ik terug te komen en ga me dan bezighouden met Maalplaatsen en disgenoten, een veestal in Gelderland, een mogelijk restaurant en een bijbaan. Dat laatste zal wel prioriteit hebben ook al is wereldvrede ook een mooi streven. Wat een prachtige en verschrikkelijke tijd leven we toch in! / I hope to come back at the beginning of June and then I will focus on Meal Spots and dining companions, a cattle stable in Gelderland, a possible restaurant and a part-time job. The latter will certainly have priority, even though world peace is also a great goal. What a wonderful and terrible time we live in!
Trouwens in de afgelopen tijd heb ik een paar prachtige nieuwe collega’s ontmoet waar ik je bij deze eens op wil wijzen. Ten eerste was ik in Nijmegen en dus lekker met de EAT Collective bij Extrapool te gast. Zie hier voor napret. In Nijmegen werd ik verder voorgesteld aan De Naaistreek! . En The Moraine en ontmoete ik mensen van Platform Dis. Hoe fijn zijn de dingen die die mensen doen zeg! En dan heb ik het nog niet over uitgeverij Wintertuin gehad. Wat een heerlijk festival hadden die begin april! / BTW Recently I have met some wonderful new colleagues that I would like to point out to you. First of all, I was in Nijmegen and therefore a nice guest at Extrapool with the EAT Collective. See here for fun. https://www.landscapelabs.nl/nieuwsnews/eat-collective-at-extrapool-nijmegen-2024/ In Nijmegen I was introduced to De Naaistreek! And The Moraine and I met people from Platform Dis. How nice are the things those people do! And I haven’t even mentioned Wintertuin Publishers yet. What a wonderful festival they had at the beginning of April!
Maar echt ging mijn dak er pas helemaal af bij de heldinnen van Pussy Riot! / But I really went thru the roof when I saw the heroines of Pussy Riot!
Wat ik in Griekenland ga doen vertel ik de komende tijd wel als ik onderweg ben. Ik vermoed dat het o.a. zal gaan over het museum of (con)temporary problems. In het Grieks heet het dan Museío Synchronon Provlimátion. / I will tell you what I do in Greece in the near future when I am on my way. I suspect that it will be about, among other things, the museum of (con)temporary problems. In Greek it is called Museío Synchronon Provlimátion.
Tijd zat om jullie nog van alles te gaan vertellen de komende tijd. Eerst maar eens wat inspiratie op doen. De terugweg belooft ook al van alles. Op de terugweg ga ik via Venetië, Gent, Rotterdam, Enkhuizen en Arnhem geloof ik. / Plenty of time to tell you all kinds of things in the near future. Let’s get some inspiration first. The way back also promises everything. On the way back I will go via Venice, Ghent, Rotterdam, Enkhuizen and Arnhem, I believe.
Jullie blijven ook van mij horen omdat jullie zo lief zijn / I’ll get back to you because you are so sweet.
Henry / Ermis
13 maart 2023: Nu ook het afsluitende diner The Table Is Set (toch) heeft plaatsgevonden kan ik antwoord geven op hoe de hele ervaring van A Little Odyssey is geweest: “Verlossend en verrijkend”. En ga ik weer op reis? Ja! / Now that (after all) the closing dinner The Table Is Set has taken place I can answer what the entire experience of A Little Odyssey was like: “Redemptive and enriching”. And am I going to travel again? Yes! En ook nu durf ik te vragen want The Table Is Set goes Burlesque in Kroatië! Ik zoek een sponsor, een mee-lifter en ik zoek toch echt een zakelijke partner voor langere tijd! Meer informatie hieronder / And now I dare to ask because The Table Is Set goes Burlesque in Croatia! I am looking for a sponsor, a hitchhiker and I am really looking for a long-term business partner! More information below!
Half april vertrek ik in de richting Co-Transpose in Griekenland / In April I leave for Co-Transpose in Greece. Op de heenweg rij ik via Venetië richting Kroatië om daar te gaan repeteren aan The Table Is Set, dan een maand heerlijk werken met Co-Transpose in Griekenland om op de terugweg om The Table Is Set te gaan spelen op het Cres Fringe Festival in Kroatië! / On the way there I drive via Venice to Croatia to rehearse The Table Is Set, then spend a wonderful month working with Co-Transpose in Greece and on the way back I play The Table Is Set at the Cres Fringe Festival in Croatia!
Om deze tweede reis in korte tijd mogelijk te maken wordt ik dus al financieel gesteund door Co-Transpose maar ik zoek nog het volgende / To make this second trip possible in a short time, I already received support from Co-Transpose, but I am still looking for the following:
EEN SPONSOR! Welke garage wil mijn bus een beurt geven, van twee nieuwe achterbanden voorzien en de tank volgooien voor de eerste etappe? Als tegenprestatie vermeld ik de naam op de website en in de nieuwsberichten. Maar een dikke sticker op de auto mag ook hoor. / A SPONSOR! Which garage wants to service my bus, fit two new rear tires and fill the tank for the first stage? In return I will mention the name on the website and in the news items. But a big logo on the car is also allowed. Uiteraard zal ik er voor zorg dragen dat er een diner komt om ook deze reis na die tijd nog een keer te vieren. Voorwaarden altijd in goed overleg! / Of course I will ensure that there is a dinner to celebrate this trip. Conditions always in good consultation!
EEN MEELIFTER! Wie wil er mee betalen aan de diesel en lekker meerijden naar Venetië op 18/19 april om op tijd te zijn voor de opening van de La Biënnale 2024? Onderweg kunnen we lekker over kunst praten! / A PICK-UP! Who wants to pay for some of the diesel and enjoy a ride to Venice on April 18/19 to be in time for the opening of the La Biënnale 2024? We can talk about art along the way!
EN EEN ZAKELIJKE PARTNER! Steun in de vorm van advies is altijd welkom maar ik zoek nu echt toch wel een zakelijke partner voor Stichting Proef me! Dus zegt het voort! Het is nog steeds het idee om meer en vaker op verschillende locaties The Table Is Set uit te voeren maar alleen lukt me dat echt niet. / AND A BUSINESS PARTNER! Support in the form of advice is always welcome, but I am now really looking for a business partner for the Proef me Foundation! So spread the word! The idea is still to perform The Table Is Set more and more often at different locations, but I really can’t do that on my own.
Uiteraard zal ik iedereen weer op de hoogte houden van deze reis en wat er onderweg allemaal gebeurd. Er gaan kostuums en maskers mee natuurlijk. Maar bovenal ‘als het over mij gaat, gaat het dus juist ook over anderen’. En hoe? Op een manier die ik ook niet altijd kan omschrijven. Maar je kan het blijkbaar wel ervaren, bijvoorbeeld op het festival op Kroatische eiland Cres waar ik en een burlesque performer elkaar aan tafel gaan ontmoeten. Met of zonder bivakmuts? Dat is de vraag! / Of course I will keep everyone informed about this trip and what happens along the way. Costumes and masks are packed, of course. But above all, ‘when it’s about me, it’s also about others’. And how? In a way that I can’t always describe. But apparently you can experience it, for example at this festival on the Croatian island of Cres where I and a burlesque performer will meet at the table. With or without a balaclava? That is the question to be asked!
Trouwens eind van deze maand zit ik eerst met het EAT collectief in Extrapool in Nijmegen, vier daarna in april nog een feestje met Pussy Riot in Apeldoorn / BTW at the end of this month I will be with the EAT collective in Extrapool in Nijmegenand early April I will celebrate life with Pussy Riot in Apeldoorn.
13 februari 2023: Lieve donateurs en anderen / Dear sponsors and others, The Table Is Set van 8 maart gaat niet door! Voordat ik hier op in ga eerst even een korte samenvatting van de uitgaven van de crowdfund voor A Little Odyssey door Stichting Proef me: iets meer kosten gemaakt voor brandstof dan gedacht, maar minder voor diners, een tegenvaller die meeviel qua onderhoud en absoluut een duidelijke behoefte aan een minder dure bankinstelling. Dus is het heel goed gegaan. Wel zoek ik naar een zakelijke partner, dus als je dat bent, mail me! / The Table Is Set of March 8 is cancelled! Before I explain first a brief summary of the crowdfunding expenditure for A Little Odyssey by the Proef me Foundation: slightly more costs for fuel but less for dinners, a technical setback that was not too bad in terms of maintenance and in the end a clear need for a less expensive bank. So it went very well. However I am looking for a business partner, so if you are, please email me!
The Table Is Set van 8 maart gaat dus niet door? Jullie fijne reacties in de afgelopen tijd komen neer op het volgende : ‘Hey Henry, je hebt meer dan voldoende gedaan op die hele reis, we hebben er van genoten en natuurlijk willen we nog wel wat verhalen horen maar er moet ook ruimte zijn voor toekomstmuziek. Zoals je dat zelf ook aangaf in de vorige update’. En inderdaad, de steun die wij hebben ervaren als stichting bij de organisatie van A Little Odyssey bevalt ons en mijzelf zelfs beter dan menig subsidie dus zijn we bezig met die toekomstmuziek, inclusief een mogelijke Europese tournee van The Table Is Set. / Your feedback boils down to the following: ‘Hey Henry, you have done more than enough on that entire trip, we enjoyed it and of course we would like to hear some more stories, but there must also be room for future music. As you yourself indicated in the previous update’. And indeed, the support we have experienced as Foundation in the organization of A Little Odyssey suits us and myself even better than many subsidies, so we are working on that future, including a possible European tour of The Table Is Set. Dus op 8 maart is er wel een kleine versie van The Table Is Set maar dan met een kleine groep mensen. Als je online aanwezig wilt zijn kan dat, stuur me dan even een berichtje. / So on March 8 there will be a small version of The Table Is Set with a small group of people. If you would like to be present online, please send me a message.
Ik ben nu meer dan een maand terug en heb in die weken ook nog twee donaties ontvangen van nieuwe donateurs, een prachtig getekend recept gekregen van Anna Kautenburger uit Leipzig, verder ik was betrokken in een groot aantal off- en online gesprekken voor die mogelijke Europese tour en kreeg zelfs nog het advies om een podcast te beginnen. Met het laatste ben ik trouwens druk bezig in mijn net gerealiseerde In the future_future there will be love – audio kitchen. Later meer daarover. / For over a month I have now been back and in those weeks I have received two donations from new donors, received a beautifully drawn recipe from Anna Kautenburger from Leipzig, and I was involved in a large number of off- and online conversations for the possible European tour and was even advised to start a podcast. With the latter I am busy in my recently completed In the future_future there will be love – audio kitchen. More about that later.
En natuurlijk zocht ik tussendoor tijdelijk werk als keukenhulp maar ben inmiddels ingehuurd als artistiek mentor voor een aantal uur. En in april mag ik weer meedoen met Co-Transpose in Griekenland. Dit keer ga ik met de trein. / Meanwhile I did look for temporary work as a kitchen assistant but have been hired as an artistic mentor for a number of hours. And in April I can participate again in Co-Transpose in Greece. This time I’m going by train.
Maar ik laat je niet zo maar gaan, er zijn regelmatig vragen over Ermis en ik dus schreef ik het volgende over wat er gebeurde op 30 november 2023 / But I won’t let you go just like that, there are regular questions about Ermis and I, therefore I wrote the following about what happened on November 30, 2023 /:
In mijn zoektocht naar een goede locatie voor de The Table Is Set in Athene krijg ik enkele tips waaronder een keuken voor daklozen en een queer café dat open staat voor presentaties. De keuken blijkt niet meer op het gegeven adres te zitten dus loop ik die dag verder richting Beaver zoals het café heet. Ik geniet want Athene is voor mij de stad van het lopen, de nimmer egale trottoirs zijn een feest van danspassen voor me. / In my search for a good location for The Table Is Set in Athens, I received some tips, including a kitchen for the homeless and a queer café that is open to presentations. On the day it turned out the kitchen is no longer at the given address so I continued me way towards Beaver, as the café is called. I enjoy walking in Athens,the never-smooth sidewalks are a feast of dance steps to me. Meer en meer begin ik de buurt te herkennen van jaren geleden toen de tentoonstelling Documenta 14 ten dele in Athene was. ‘Ik kom altijd weer ergens terug’ bedenk ik me. Ik loop om de hoek van een toenmalige tentoonstellingsruimte in de richting van het café. En bij elke meter die ik naderbij kom wordt het me duidelijk dat ik mogelijk ook eerder in Beaver ben geweest en wel met iemand anders. Dat brengt me stevig van de wijs. / More and more I am starting to recognize the neighborhood from years ago when the Documenta 14 exhibition was partly in Athens. It is funny that I always seem to return to places. I walk around the corner of what was then an exhibition space into the direction of the café. And with every step closer it becomes clear to me that I may have also been to Beaver before, with someone else. A derailing thought. Bij binnenkomst ben ik al niet meer in het hier en nu maar in het verleden en in het verlies van een relatie. Mijn hart bonst harder dan gewenst terwijl ik gewoon wil terugkeren naar de orde van de dag om te vragen of ik misschien hier iets mag organiseren, liefst samen met de uitbaters. Een inwendige sirene maakt lawaai voor tien en leidt me langzaam naar de afgrond. Ik kom amper of niet uit mijn vraag en tuimel over mijn eigen woorden. De uitbaatster lijkt haar hakken in het zand te zetten en loopt ook nog eens weg. / Upon entering the café I am no longer in the here and now but in the past and in the loss of a relationship. My heart is pounding harder than desired and I try to return to the order of the day and want to ask if I could perhaps organize something here, preferably together with the managers. An internal siren deafens my thoughts and slowly leads me to the abyss. I can hardly get my question out and stumble thru my own words. The manager seems annoyed and walks away. Inwendig probeer ik Ermis er bij te slepen om toch gewoon te ontspannen en biertje te bestellen, dan komt de vraag misschien later nog terug. Ik kijk naar de koelkast, zie een lokaal bier staan en met een plotseling raar Amerikaans accent bestel ik geen Bergina maar een VurTjaainah. De tedere glimlach van de bediening troost me en ik ga zitten en drink. Ik werd uiteindelijk niet geattendeerd op de poëzie presentatie die avond maar ik zag wel de nieuwe dichtbundel al liggen. Het zag er mooi uit en ik fotografeerde het achterblad voor vrienden voor later. / Internally I try to pull Ermis up front to be able to relax and order a beer, then maybe the question will come back later. I look at the refrigerator, see a local Bergina beer and with a sudden strange American accent I order a VurTjaainah. The gentle smile of the waitress comforts me and I sit down and drink. Ultimately, I was not drawn to the poetry presentation that evening, but I did see the new poetry collection. It looked nice and I photographed the back cover for friends to possibly look into. Tijdens het opschrijven heb ik er nog even een horoscoop van die dag op nageslagen, het vermeld voor Ermis het volgende: ‘Je maakt veel mensen aan het lachen. Zelf zit je lekker in je vel. En dat komt ook je relatie ten goede’. De voorspelling voor mij zegt: ‘er gebeuren wat dingen die je niet had verwacht. Gelukkig ben je flexibel genoeg om toe te geven dat je het bij het verkeerde eind had’. / While writing, I looked at a horoscope of that day, it says the following for Ermis: ‘You make a lot of people laugh. You feel comfortable in your own skin. And that also benefits your relationship.” The prediction for me says: ‘Some things will happen that you didn’t expect. Fortunately, you are flexible enough to admit when you were wrong.”
Misschien hebben jullie ook nog mee gekregen dat ik iets in Rotterdam deed onder de titel ‘als het over mij gaat, gaat het dus juist ook over anderen’ terwijl ik de rest van mijn tijd doorbracht met het EAT collectief op ART Rotterdam? Alles blijft te vinden op www.landscapelabs.nl dus ook de plaatjes van de terugreis van A Little Odyssey, die vind je hier. / Maybe you also heard that I did something in Rotterdam under the title ‘when it’s about me, it’s also about others’, while I spent the rest of my time with the EAT collective at ART Rotterdam? All of that and more can still be found on www.landscapelabs.nl, including the pictures of the return trip of A Little Odyssey, which you can find here.
Jullie blijven van mij horen omdat jullie zo lief zijn / I’ll get back to you because you are so sweet
Henry / Ermis
PS Intussen ben ik erg blij met mijn nieuwe boekhouder want die bakt ook poffert in een wonderpan! / In the meantime I am very happy with my new accountant because he also bakes poffert in a miracle pan!
25 januari / 25 January: De komende week ben ik in Rotterdam waar ik iets maak waarin het boek Lees me een rol speelt en daarom nodig ik je hierbij uit om komende donderdag 1 februari ’s avonds om 21.00 uur aanwezig te zijn bij De Aanschouw / Café Hensepeter op de Nieuwe Binnenweg 184a. / Next week I will be in Rotterdam where I will be making a presentation about Lees me (a book I co-wrote and co-designed in 2021). I hereby invite you to be present at De Aanschouw / Café Hensepeter on Nieuwe Binnenweg 184a next Thursday, February 1 at 9 p.m.
Verder ben ik aanwezig op Art Rotterdam want ik ben onderdeel van het door Lola Diaz Cantoni gepresenteerde EAT collectief. Misschien kom ik je daar ook nog tegen? Zie hieronder de info. / Furthermore I willbe present at Art Rotterdam as part of the EAT collective presented by Lola Diaz Cantoni. Maybe I’ll meet you there too? See the information below.
In het kader van De Aanschouw presenteer ik ‘als het over mij gaat, gaat het dus juist ook over anderen’. Ik presenteer hierbij mijn Lees me (No. 26/200, een boek over en door Elles Kiers) als ongeopend boek in een leeg schilderij en probeer me actief haar werk te herinneren. Het werk is de hele week nog te zien. / In the context of De Aanschouw I present ‘if it is about me, it is also about others‘. I will present my copy of Lees me (No. 26/200, a book about and by Elles Kiers) as an unopened book in an empty painting and actively try to remember Elles her work. The work can be seen all week. Vaak, ook onderweg zoals in de afgelopen maanden tijdens A Little Odyssey, speelt Elles haar werk een rol. Uiteraard als ik ergens sta te koken of een diner vormgeef, en dan kom ik terug in Nederland en is Elles weer een stukje leger. Dus blijf ik me heel actief mij haar werk herinneren en terwijl ik dit schrijf denk ik bijvoorbeeld ook aan die ene maaltijd bij het NAI (wanneer was dat ook nog maar weer?) en natuurlijk aan de varkens Arie en Japie op Katendrecht in Rotterdam. En ik hoop dat er anderen zijn in Rotterdam die wel eens iets van haar geproefd hebben en hier even aan denken en dit met ons delen. / Elles’ work often plays a role, in recent months during A Little Odyssey, when I’m cooking or planning a dinner. And when I come back to the Netherlands to visit Elles she seems even more emptied. So I continue to remember her work very actively and as I write this I think the work we did in Rotterdam. and of course of the pigs Arie and Japie in Katendrecht neighbourhood in Rotterdam. And I hope there are others in Rotterdam who have tasted something from her and think about this for a moment and share it.
EAT at ART Rotterdam: Edible Actions Together (E.A.T.)*, a collective initiated by Lola Diaz Cantoni is excited to invite you to a first public presentation: From Thursday 1st until Sunday 4th of February at ART Rotterdam during Prospects, the part of the exhibition organised by Mondriaan Fonds. During each day, different members of the collective will be hosting E.A.T. with a number of happenings, gestures, talks, tastings, questions, thoughts, and reflections on what we have been doing. For practical information, such as opening times, tickets, and location, you can visit: https://www.artrotterdam.com/
* E.A.T. is a collective and open platform to connect, share experiences, and explore knowledge in relation to food practices. It consists of an international group of artists, cooks, illustrators, students, food enthusiasts; and more; who regularly meet in Groningen. Guided by common topics, during these encounters many things may happen: tastings, performative rituals, group actions, readings, the sharing of one’s current research, or the exchange of cultural traditions; among others.
16 januari / 16 January: We gaan komende 8 maart de naamdag van Ermis vieren met de Nederlandse versie van The Table Is Set. Later vraag ik wel of je komt, eerst vertel ik je nu over de laatste etappes van de terugreis tijdens A Little Odyssey. / Eight of March we will celebrate Ermis’s name day with the Dutch version of The Table Is Set. Later I will ask if you are coming but now I will tell you about the last stages of the return journey of A Little Odyssey.
27 december 2023: Ik ben nu vijf dagen op pad en er is iets veranderd en dat zijn de nachten, ze zijn langer en kouder en mijn bus is geen knus houten huisje. Het kost me energie naarmate ik noordwaarts rijd om soms ook de donkere uren in de bus door te moeten brengen. Dus sta ik steeds vroeger op en kleed me sneller aan, was me, maak koffie en rijdt verder. Maar genieten doe ik wel. Die dag rijdt ik weg van Skopje en de lieve mensen daar en beland in Servië in het plaatsje Turistiscka, een mislukt vakantie project waarvan alleen het restaurant het nog doet. / December 27, 2023: I have been on the road for five days now and something has changed; the nights are longer and colder and my bus is not a cozy wooden house. It is costing extra energy as I drive north to sometimes have to spend the dark hours in the bus. So I get up earlier and earlier and get dressed faster, wash myself, make coffee and drive on. But I do enjoy it. That day I drive away from Skopje and the lovely people there and end up in Serbia in the town of Turistiscka, a failed holiday project of which only the restaurant is still functioning.
Turistiscka is als een filmset: dichte mist, vogels die niet zingen en een hondje dat zich zo overdreven nederig tegen de grond vlijt dat het me chagrijnig maakt. Ik weet niet welk trauma het hondje meetorst en dus pak ik de zak met brokken uit de auto en grinnik. Het ijsplafond in de auto veranderd in regen als ik kook. Ja, mijn zelfgekozen situatie is best komisch. Hier ben ik, EU paspoort houder, met enig zelfmedelijden in een filmset in een land waar het de nationale topsport lijkt te zijn om overal maar langs de weg te lopen voorzien van een plastic tas met iets. / Turistiscka is like a movie set: dense fog, birds that don’t sing and a little dog that snuggles down to the ground in such an exaggeratedly humble way that it makes me grumpy. I don’t know what trauma the dog is carrying, so I grab the bag of dogfood from the car and grin. The frozen ceiling in the car turns to rain when I cook. Yes, this situation I created is quite comical. Here I am, an EU passport holder, with some self-pity on a film set in a country where it seems to be the national sport to walk along the road anywhere carrying a plastic bag with something in it.
Na Servië, waar ik voldoende beleef voor een aparte update over beton, protesten en prachtige mensen, rijdt ik door Kroatië en Slovenië zo het nieuwe jaar in. In Oostenrijk slingert er nog een sirene aan maar ik rijdt gewoon door naar Hamburg waar ik een kamer heb geboekt. Ik kom er een bevriende kunstenaar bezoeken die daar net in een werkplaats is begonnen aan nieuw werk. We kijken kunst in de stad en eten soep en poffert. / After Serbia, where I experienced enough for a separate update about concrete, protests and beautiful people, I drive through Croatia and Slovenia straight into the new year. In Austria there is a siren calling but I drive on to Hamburg where I have booked a room. I’m coming to visit an artist friend who has just started working on new work in a workshop there. We look at art in the city and eat soup and pancakes.
Mijn nieuwste belevenis gaat over mijn Hamburger host in de AirBnB. Hij blijkt een beroemdheid te zijn, bevestigd Youtube, die elke ochtend anderhalf uur hoelahoept op jazzmuziek en na deze gymnastiek klokslag tien naar de badkamer gaat. Het staat ook op een briefje dat dan de badkamer altijd bezet is. En omdat mijn host verder ook niets aan duidelijkheid overlaat weet ik dat hij op een gegeven moment 40 minuten lang op pad is buitenshuis en dat is voor mij genoeg tijd om me in een wit pak te hijsen, een masker op te doen en de badkamer te bezoeken voor een photoshoot. / My latest experience is with my Hamburger host in the AirBnB. He turns out to be a celebrity, YouTube confirms, who hula hoops for an hour and a half to jazz music every morning and visits the bathroom after at the stroke of ten. As is also stated on a note in the bathroom. And because my host leaves nothing to be said, I know that at one point he will be out and about for 40 minutes and that is enough time for me to put on a white suit, put on a mask and use the bathroom myself for a photoshoot.
In de allerlaatste etappe spitst zich het verhaal weer toe op A Little Odyssey. De laatste euro’s van de crowdfund gaan op bij een tankstation in Leer. En op het moment dat ik de Nederlandse grens nader begint er een luide sirene aandacht te vragen voor alles dat is gebeurd waar ik opnieuw aandacht aan zou worden geven maar ik begrijp dat dit niet waar is. Er zijn daar geen locaties meer waar ik al wat doe, ook de TAIR is niet meer daar, er is niets behalve toekomstmuziek. En die is kwetsbaar want het bestaat nog niet. Thuisgekomen stond er nog steeds een zwart rond schoolbordje met de tekst “ik ben even naar Marike”. / In the very last stage the story focuses again on A Little Odyssey. The last euros from the crowdfunding I spent at a gas station in Leer. And the moment I approach the Dutch border, a loud siren starts calling attention to everything that has happened that I would be drawn to again, but I understand that this is not true. There are no more locations where I am doing things, the TAIR is no longer there, there is nothing except the future and it is vulnerable because it does not yet exist. At home I see the black round blackboard that is still there saying “I’m at Marike”.
Update Extra: Marike en Clara hebben in december de naam onthuld van hun prachtige locatie en er gelijk een website aangekoppeld, je kunt De Kleine Uil hier vinden. / In December Marike and Clara revealed the name of their beautiful location and immediately linked it to a website, you can find De Kleine Oil here.
4 januari / 4 January: Zonder enige moeite zou ik honderduit kunnen vertellen over de dagen in Servië en andere plekken maar ik doe het niet. Ik vertel je over de eerste dag van de terugreis en vraag je in de laatste alinea om een suggestie te doen voor het diner The Table Is Set maar niet voor je nu de beste wensen mee te geven voor het nieuwe jaar. Dus een gelukkig nieuw jaar en veel leesplezier. / Without any effort I could talk endlessly about the days in Serbia and other places, but I won’t. I will tell you about the first day of the return journey and in the last paragraph I ask you to make a suggestion for dinner The Table Is Set, but not before giving you best wishes for the new year. So happy new year and happy reading.
Ik ben Ermis, de Zalm der Wijsheid, soms ook de Haas van Aesopus en vaker nog gewoon Henry die weinig verleidingen kan weerstaan. Zes maanden eerder bedachten Marike en ik om de TAIR naar Griekenland te gaan brengen bijna als een uitkomst van tien jaar zoeken. Ik zocht in de Veenkoloniën, in Arnhem en in Wales. Marike zocht op andere plekken in de wereld en arriveerde in Athene. We werden net als ieder ander gedwongen thuis verder te zoeken en ik zag een reis door Rusland daarmee verdwijnen. En een mogelijk vervolg van die laatste verdween daarna met de oorlog. Nu vertrek ik huiswaarts met het gevoel dat we werkelijk iets hebben gevonden door deze Little Odyssey te doen. / I am Ermis, the Salmon of Wisdom, sometimes also Aesop’s Hare and more often just Henry who can barely resist temptations. Six months earlier, Marike and I decided to bring the TAIR to Greece, it felt as a beautiful result of ten years of soulsearching. I searched in the Peat Colonies (NL), in Arnhem (NL) and in Wales (UK). Marike searched in other places in the world and arrived in Athens. Like everyone else, we were forced to continue our search at home and I saw a trip through Russia disappear as a result of this. The possible sequel to the latter then disappeared with the war. Now I leave for home knowing that we really found something by doing this journey A Little Odyssey
Op 22 december 2023 verlaat ik boerderij De Kleine Uil van Marike en Clara en laat de TAIR achter. De goden weten al dat ik heb aangekondigd eerst Ithaka te willen zien ook al was het diner in Athene duidelijk de fantastische afronding van A Little Odyssey. Alles gaat huiswaarts en de goden zullen me begeleiden en verwarren in hun veronderstelling dat op Ithaka mijn antwoord ligt. Dus na maandenlang mooi weer reed ik binnen enkele uren in de regen, werd gedwongen om de snelweg te nemen. Ik moest daar stapvoets langs een ongeval rijden. En zag dat er iemand op de grond die een paraplu in de lucht hield. / On December 22, 2023 I leave The Little Owl farm of Marike and Clara and leave the TAIR behind. The gods know that I announced that I wanted to see Ithaka first even though the dinner in Athens was clearly the fantastic conclusion to A Little Odyssey. I am going home and the gods will guide and confuse me in their belief that my answer lies in Ithaka. So after months of nice weather within hours I was driving in the rain, even forced to take the highway. I had to drive there at walking pace past an accident. And saw someone lying on the ground holding an umbrella up in the air.
Het was echt opletten geblazen, in geen geval moest ik van mijn pad af geraken. Dus van de grote weg af nam ik een veerpont en kroop een landweg op de bergen in. De goden overvielen me gelijk met hoosbuien en laaghangende bewolking. Maar ik reed toch al niet meer naar Ithaka? Ik reed juist noordwaarts om ineens op het Schiereiland Lefkada zuidwaarts te kunnen rijden om uitzicht te krijgen op Ithaka. Dat zou voldoende moeten zijn om deze Odyssey te vervolmaken al was het al volmaakt in vele opzichten. De eerlijkheid vraagt me om te zeggen dat ik nog iedere dagen sirenen hoorde. Lefkada had weer andere goden en liet me nog kleinere wegen kiezen die me naar perfecte plek bracht waar ik gelijk werd aangesproken door iemand die blij was dat ik kwam overwinteren. / I really had to be careful, under no circumstances did I have to stray from my path. So off the main road I took a ferry and crept up a country road into the mountains. The gods immediately attacked me with downpours and low clouds. But I didn’t drive to Ithaka anymore, did I? I just drove north to suddenly be able to drive south on the Lefkada Peninsula to get a view of Ithaka. That should be enough to perfect this Odyssey even though it was already perfect in many ways. I should add that I still heard sirens every day. Lefkada had other gods and let me choose even smaller roads that took me to the perfect place where I was immediately approached by someone who was happy that I had come to spend the winter.
Ik at wat en reed verder langs alle stilliggende verleidingen voor de toerist en was verbaasd dat alle namen die een rol hadden gespeeld in deze Odyssey werden ingezet om mijn hoofd op hol te laten slaan. Café Stelios, Hotel Angeliki, Boulevard Eleni, ook Gaia ontbrak zelfs niet en er bleek een hotel Ermis te zijn. Deze hele rit door zag ik de beelden en namen van sirenen en andere hoofdrolspelers en toen ik dacht er te zijn was ik gewoon op de zoveelste magische locatie gearriveerd. Maar deze haven vol veerboten had geen enkele die me mee wilde nemen naar Ithaka en ik heb het echt gevraagd. Het seizoen was gisteren namelijk voorbij. Verder als dit zou ik niet komen want ook de zon zou snel ondergaan. Ik kocht nog nieuwe vishaakjes en besloot dan maar in dit werkelijk paradijselijke plaatje te overnachten. / I ate something and drove on past all the silent temptations for the tourist and was amazed that all the names that had played a role in this Odyssey were used to make my head spin. Café Stelios, Hotel Angeliki, Boulevard Eleni, Gaia was not even missing and there turned out to be a hotel Ermis. Throughout this ride I saw the images and names of sirens and other key players and when I thought I was there I had simply arrived at yet another magical location. And although I asked carefully this port full of ferries had none willing to take me to Ithaca. The season was over since yesterday. I couldn’t go any further than this because the sun would also set soon. I bought new fishing hooks and decided to spend the night in this truly heavenly place.
Maar ik wilde toch Ithaka zien? Ik startte snel de auto en reed richting het zuidelijkste deel van Lefkada. Na een lange klim volgde een buitengewoon pittige afdaling, vol haakse bochten en amper plek om te passeren. En juist op het moment dat ik Ithaka in het zicht zou kunnen krijgen gaat mijn telefoon: mijn huisoppas in Groningen heeft zich buitengesloten en is haar sleutel kwijt! Amper in staat kalm en zeker te antwoorden hoe dit op te lossen hang ik op en maak een foto van het uitzicht op Ithaka. Ik arriveer op een minuscuul strandje met een paar vissers en drink een glas wijn dat nog over is van het diner in Athene. ‘Ik ben er’ is wat ik voel. De volgende ochtend zijn alle sirenen stil en zijn er slechts nog de goden om mij te begeleiden richting het noorden. Ik vang nog een paar prachtige vissen, kijk nog eens om naar Ithaka en rij dan vanaf het strand de Macedonische bergen in en stap uit in de sneeuw, compleet landschapsdronken. / But I wanted to see Ithaka, right? I quickly started the car and drove towards the southernmost part of Lefkada. After a long climb, there was an extremely tough descent, full of right-angled bends and barely any room to pass. And just when I thought I could see Ithaka, my phone rang: my housekeeper in Groningen has locked herself out and has lost her key! Barely able to calmly and confidently answer how to solve this I end the conversation and take a picture of the view on Ithaka. I arrive at a tiny beach with a few fishermen and drink a glass of wine left over from dinner in Athens. I made it. The next morning all the sirens are silent and there are only the gods to guide me towards the north. I catch a few more beautiful fish, look back at Ithaka and then drive from the beach into the Macedonian mountains and get out in the snow, completely landscape-drunk.
Laten we het hebben over het diner The Table Is Set in Nederland, ik heb inmiddels een suggestie binnen gekregen voor een locatie in het midden van Nederland en wat mogelijke data in het midden van februari of begin maart. Ik hoor graag van jullie of dat past of dat er juist ook andere locaties zijn, bijvoorbeeld in Groningen waar The Table Is Set zou kunnen plaatsvinden en wanneer. Het is natuurlijk prettig wanneer een groot deel van de sponsoren de kans kan krijgen erbij aanwezig te zijn, dus doe alvast suggesties voor binnenlocaties, creatieve of culinaire bijdragen. In de volgende update zorg ik dan voor een heuse plaats en datum prikker met enkele locaties en data. / Let’s talk about The Table Is Set dinner in the Netherlands, I have now received a suggestion for a location in the centre of the Netherlands and some possible dates, mid February or early March. I would like to hear from you whether that is suitable or whether there are other locations, for example in Groningen where The Table Is Set could happen and when. It is of course nice if a large number of sponsors have the opportunity to be present, so make suggestions in advance for indoor locations, and creative or culinary contributions. In the next update I will provide a real place and date picker with some locations and dates.
Ik hoor graag van jullie! Tot snel! / I would like to hear from you! See you soon!
